Historia masażu wywodzi się ze starożytności, kiedy to był on
uzupełnieniem obrzędów religijnych, a z czasem części oddziaływań
medycyny ludowej. Zapoczątkowany w Indiach i Chinach, stanowił naturalną
metodę leczniczą. Już Hipokrates, a potem Celsus i Galena wskazywali na
wykorzystanie masażu w poszczególnych jednostkach chorobowych. W
Starożytnej Grecji masowano sportowców przed zawodami, aby natłuścić ich
ciała oliwką. Ponieważ w Średniowieczu nastąpił zastój nauk medycznych,
również i masaż przestał być powszechnie stosowany.
W XVI wieku techniką masażu zajął się francuski lekarz Ambroży Paré.
W wyniku badań nad fizjologią masażu oraz w oparciu o obserwację
pozytywnych skutków masażu u chorych po operacjach, w swojej pracy
naukowej ogłosił on masaż jako oficjalną metodę leczenia.
Tym samym problemem zajmował się w XVII wieku lekarz Friedrich
Hoffman (1600-1672). Opierając się na własnych badaniach i obserwacjach
opracował program stosowania masażu w licznych przypadkach chorobowych.
W XIX wieku największy wkład w rozwój masażu leczniczego włożył
szwedzki lekarz Per Henrik Ling (1776-1839). Został on współautorem
„szwedzkiej gimnastyki”, w zakres której wchodzi masaż leczniczy. Zasady
masażu ze wskazaniami i przeciwwskazaniami do jego wykonywania określił
holenderski lekarz Johan Mezger (1839-1909). Powołał on do życia
prawdziwą szkołę masażu klasycznego i uważany jest za autora „masażu
naukowego”.
Istotny wpływ na rozpowszechnianie masażu miała również polska myśl naukowa. Dzięki publikacjom naukowym lekarza Izydora Zabłudowskiego masaż był traktowany na równi z innymi działami wiedzy medycznej.
Wraz z rozwojem fizjologii i neurofizjologii powstawały nowe metody
masażu: segmentarny, limfatyczny, łącznotkankowy i okostnowy.
W Polsce wielu wybitnych fachowców z zakresu rehabilitacji leczniczej
zajmuje się propagowaniem gabinetów masażu, jednak program studiów medycznych
jest w dalszym ciągu bardzo ubogi w elementy rehabilitacji i masażu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz